Neoliberalne rządy czołowych partii w Polsce doprowadzają powoli do zniesienia wszelkich zdobyczy walki ludzi pracy i wprowadzenia dzikiego, XIX-wiecznego kapitalizmu. Ostatnie posunięcia Platformy Obywatelskiej komunikują: z jednej strony, że plan poddania pracowników bezwzględnemu dyktatowi kapitału jest realizowany; z drugiej, że elity wolnorynkowe zakładają, iż ich neoliberalny pochód nie spotka się z żadną odpowiedzą, realnym protestem.

Prawo pracy, zdobycze socjalne, były efektem walki ludzi pracy z systemem kapitalistycznym. Rodzajem parasola, który chronił zarówno klasy uprzywilejowane, jak klasy zdominowane. Pierwsze, przed rewolucją i w konsekwencji utratą pozycji; drugie, przed bezwzględnym panowaniem i totalną nędzą. Względna stabilizacja sytuacji pracowników nie była podarunkiem ze strony dobrotliwych polityków czy kapitalistów, lecz samodzielną zdobyczą ruchu robotniczego. Zdobyczą, która miała powstrzymać rewolucję, w pewien sposób skorumpować pracowników, uśpić.

Dziś, na całym niemal świecie, trwa ofensywa neoliberalna przeciwko ludziom pracy. Po epoce państwa dobrobytu, która to stworzyła złudzenie możliwości dobrobytu dla wszystkich bez znoszenia własności prywatnej środków produkcji, zaczęto rozmontowywać to, co wydaje się oczywiste: publiczną służbę zdrowia, edukację, świadczenia socjalne, płatne urlopy, umowy o pracę. Zamiast skracać dzień roboczy, kapitaliści i politycy starają się go wydłużać, tak by pracownik był przez 24 godziny na usługi pracodawcy. Jest to duży regres.

Kodeks pracy, świadczenia socjalne, próby interwencji cząstkowych w systemie kapitalistycznym budzą wątpliwości o ile pozostają w swojej fragmentarycznej postaci. Pomimo to, zmiany w kodeksie pracy proponowane przez Platformę Obywatelską są nie do przyjęcia. Są wielkim krokiem wstecz dla pracowników i pracownic.

Związek Syndykalistów Polski dostrzega konieczność postawienia tamy polityce neoliberalnej. Taki protest, zróżnicowany w zależności od miejsca i czasu, powinien opierać się na podobnych ideach: solidarności, samodzielności, uznaniu antagonizmu jako "logiki" systemu kapitalistycznego, bezpośrednim zaangażowaniu.

Uważamy, że siła ludzi pracy drzemie w nich samych, w ich solidarności, determinacji i pomocy wzajemnej. Stwierdzamy, że tylko masowy, oddolny nacisk na władze może zapewnić zmianę polityki, pozwoli ludziom pracy normalnie funkcjonować.

Nie wierzymy w zbawczą moc partii - politycy mają własne interesy. Nie pokładamy też wielkiej wiary w liderach związkowych - oni wiedza jak się z prezesami dogadać. Siłę widzimy w każdym z nas, w każdym pracowniku, w każdej pracownicy - wierzymy w wspólny czyn klasy pracującej. Nadszedł czas, by ruch pracowniczy zaczął polegać na sobie, by się odezwał, gdy wszelkie reformy jakie pod jego naciskiem wprowadzono, są wymazywane pod pretekstem walki z reliktami realnego socjalizmu.

Związek Syndykalistów Polski zwraca się do każdego pracownika, do każdej pracownicy. Zwracamy się ze starym hasłem: Organizujcie się! To my ludzie pracy jesteśmy w stanie zmienić ten świat na lepsze! Działając wspólnie.

ZWIĄZEK SYNDYKALISTÓW POLSKI