Wspomniana sytuacja nie wzięła się znikąd. Związek Syndykalistów Polski od dawna ostrzegał, że przemoc ze strony skrajnej prawicy będzie narastać wraz z pogłębianiem się kryzysu gospodarczego i rosnącej niepewności związanej z „uelastycznianiem” wszelkich sfer życia. Część polityków, którzy wypadli z parlamentu lub chcą się do niego dostać, próbuje wykorzystać te nastroje. O ile na polu ekonomicznym politycy ci nie mają niczego odmiennego od elit rządzących do zaproponowania, to próbują wywoływać je i grać na emocjach nacjonalistycznych, czy ksenofobicznych. Oczywiście kierowanie nienawiści w stronę „obcych” czy osób o innym światopoglądzie nie rozwiąże żadnych dręczących nas problemów gospodarczych i społecznych, ale może skutecznie posłużyć jako wentyl bezpieczeństwa dla systemu. Zamiast walczyć z władzą polityczną i ekonomiczną, ludzie będą walczyć między sobą.

Naturalnie kryzys nie wyjaśnia wszystkiego. Są tu także istotne kwestie kulturowe i historyczne. Po latach „obróbki ideologicznej” w szkołach, kościołach i mediach, ludzie nie potrafią jednoczyć się wokół spraw innych niż „Bóg i naród”. O ile w obronie pewnej telewizji katolickiej odbywają się demonstracje w całym kraju, liczące tysiące uczestników, to w obronie praw pracowniczych, w obronie wyrzucanych na bruk lokatorów, w obronie zamykanych szkół, w obronie podstawowych praw człowieka protestuje garstka. Paradoksem naszej polskiej rzeczywistości jest fakt, że w momencie zaostrzającego się kryzysu globalnego systemu kapitalistycznego na ulice wychodzą tysiące ludzi pod hasłem „precz z komuną”, tak jakby mieszkańców tego kraju nie było stać już na nic więcej niż odtwarzanie dawno minionych walk w teatralnych pozach, atakując dawno pokonanego wroga.

Jako aktywiści społeczni, działający na wielu polach z ludźmi mocno doświadczonymi przez obecny system społeczno-ekonomiczny, widzimy, że to realizowana polityka klasy rządzącej (z której część osób paradoksalnie często także uważa się za „antyfaszystów”) prowadzi do wzrostu niepewności i niepokojów społecznych, a jedyne co ma do zaproponowania, to wzrost poziomu represyjności państwa z jednej strony i likwidację zabezpieczeń socjalnych z drugiej.

Uważamy, że najlepszą strategią wobec skrajnej prawicy jest praca bezpośrednio wśród zwykłych ludzi, tak aby zablokować możliwość żerowania środowisk nacjonalistycznych i ksenofobicznych na krzywdzie osób spychanych w biedę lub niepewność przez obecny system. Tylko pomagając rozwiązywać ich codzienne problemy, a także wskazując jakie systemowe, strukturalne źródła te problemy mają, możemy zbudować tamę przeciwko brunatnej fali.