Związek Syndykalistów Polski - Sekcja Wielobranżowa Warszawa złożyła w Sądzie Najwyższym skargę kasacyjną w zakresie ochrony stosunku pracy przedstawiciela organizacji związkowej. Skarga dotyczy Magdy Psikus, działaczki związkowej ZSP której sieć supermarketów Dino nie przedłużyła umowy o pracę w czasie trwania jej kadencji jako przedstawicielki związków zawodowych.

Zdaniem skarżącej, prawidłowa wykładnia art. 32 ustawy o związkach zawodowych powinna być taka, że w sytuacji wyrażenia przez osobę objętą ochroną związkową na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy woli przedłużenia umowy o pracę na czas określony o okres, w jakim osoba taka objęta jest ochroną związkową, pracodawca winien – uwzględniając nadrzędną dyrektywę Art. 59 ust. 1 Konstytucji RP – przedłużyć takiej osobie umowę o pracę co najmniej o ten okres, tak aby była ona w stanie pełnić funkcje związkowe w czasie, na jaki została do tych funkcji powołana.

Zarzut dotyczy pominięcia przez Sąd Okręgowy przy dokonywaniu wykładni nadrzędnych przepisów przepisu Art. 59 ust. 1 i Art. 2 Konstytucji RP, zapewniających wolność zrzeszania się w związkach zawodowych, która to wolność polega na możliwości faktycznego prowadzenia działalności związkowej bez groźby utraty zatrudnienia w związku z prowadzeniem działalności związkowej. Uznanie powyższego jest niezbędne dla zapewnienia, by ochrona osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę na czas określony w oparciu o art. 32 ust. 1 ustawy nie była iluzoryczna. Iluzoryczność taka spowodowana była tym, że pracodawca osiąga taką samą skuteczność przy pozbywaniu się pracownika niewygodnego dlań ze względu na prowadzoną przez tego pracownika działalność związkową, zarówno rozwiązując z nim umowę w drodze wypowiedzenia, lub bez wypowiedzenia (np. dyscyplinarnie), jak i nie przedłużając z nim umowy terminowej dobiegającej końca okresu.

Jak wynika z Kwartalnej informacji o rynku pracy, publikowanej przez Departament Badań Demograficznych i Rynku Pracy Głównego Urzędu Statystycznego, udział umów na czas określony w III kwartale 2014 r. wynosił nawet 29% ogółu umów o pracę. Statystyki pokazują również, iż udział ten z roku na rok rośnie. Pomyślne rozstrzygnięcie tej skargi kasacyjnej przez Sąd Najwyższy mogłoby więc mieć ogromne znaczenie dla swobody prowadzenia działalności związkowej w Polsce, zwłaszcza w sektorach gospodarki, gdzie przeważa zatrudnienie na czas określony.